kakkerlakken, licht, proppers en boze spanjaarden!

Nou om jullie even gerust te stellen, Moniek heeft GEEN kakkerlak meer gezien. En door alle gerust stellingen vanuit thuis (speciale dank aan kakkerlakken expert Chantal) durf ik weer thuis te plassen en de wassen. Maar wij rollen van het ene probleem in het andere. Komen we woensdag thuis na een dagje hard werken ( kwaai rustig op de spoed, dus niet heel veel gezien.) GEEN STROOM!!!! En wat doe je dan... dan ga je kijken of de huisbaas er is. Maar zoals altijd wij naar beneden, geen Daniel. We zien hem altijd lopen en werken, maar wanneer wij hem nodig hebben is hij nergens te bekennen. Terwijl wij beneden stonden te wachten en overlegde wat we nu moesten doen, kwamen onze beneden buurjongens aan lopen. Dus ik denk vraag even of zij wel stroom hebben.... Snapte te natuurlijk niet! (Spanjaarden en Engels) Wij weer verder overleggen, uit eindelijk Oscar een keer aan de telefoon gekregen. Hij wist er al van dat er geen stroom zou zijn, maar zou een paar uur nog duren. Nou nemen die Spanjaarden het niet zo nauw met tijd. Dus wij ergens eten, terug geen licht! Wij even thuis zitten, word toch wel donker... dan maar om kaarsen en een terrasje pakken, terug geen licht! Nog maar eens Oscar proberen te bellen.... Die is denk ik een beetje doof, want hij hoort zijn telefoon nooit. Maar zonder licht en met een paar kaarsjes zien we nog niet veel. Dus de hulp ingeschakeld van Wendy, zij is vorige week begonnen in het ziekenhuis, ook Nederlandse en spreekt Spaans. Samen met haar op het terras gezeten en zij heeft Daniel voor ons gebeld. Hele verhaal uitgelegd, maar er kon vandaag niks meer aan gedaan worden. Helaas:(! We hebben er met zijn 3e een gezellig avondje van gemaakt. 12Uur toch maar besloten om naar ons donkere appartement te gaan. En als je geen stroom hebt, dan kom je er pas achter dat je er zo afhankelijk van bent. Geen muziek, geen licht, eten in de diepvries. Maar de volgende ochtend, LICHT!!!! Alles doet het weer:D!!!
Wat ook leuk is, is dat de proppers enzo van de clubs graag Nederlands willen leren. Zo ook deze week weer.
Moniek: What do you wanna learn?
Propper: You have nice tits.
En in plaats van dat Moniek dan verteld hoe je dat in het Nederlands zegt.... zegt ze:
Moniek: Thank you!
Zo snugger, met wodka!!!
1-0!

Dan ook nog nieuws over stage.
Anneline en ik zijn gestopt met stage. Vele van jullie zullen het niet verwacht hebben. De verhalen die jullie om mijn blog hebben gelezen over stage waren positief.
Ik zal even kort uit proberen te leggen wat er de afgelopen gebeurd is en met vragen mogen jullie natuurlijk altijd komen.
Voor wij aan deze stage begonnen zijn is er een beeld geschept over wat ons te wachten stond. Artsen als werkbegeleider, operaties bijwonen, behandelingen zien en onderzoeken meekijken. Ook via school hebben we bevestigd gehad dat dit inderdaad verteld was.
Deze dingen hebben wij in diverse gesprekken aangegeven en ook hebben we verteld hoe wij het op de afdelingen vinden. Vooral Anneline heeft het op de afdeling waar ze de laatste weken stond totaal niet naar haar zit gehad.
Ik kreeg zelf het idee dat verpleegkundige niet echt wisten wat wij kwamen doen en ook voor onszelf was alles niet duidelijk. En door de communicatie is het ook niet echt te verduidelijken.
Bij ziekte worden we niet geloofd. Ja toevallig allebei ziek. Maar als de een hoest, poept en overgeeft en je zit 24/7 bij elkaar, zit de kans er dik in dat de ander aangestoken wordt. Gewoon netjes iedere morgen gebeld. Maar een boze Ramon aan de lijn.
Nu blijkt het dat Ramon woedend is op ons... Komt een beetje onverwacht. En dit kregen wij te horen van Ana. De volgende dag zouden we een gesprek hebben met Ramon. Dit ging niet door, hij had geen tijd voor ons. Maandag hebben we dus een gesprek met Ramon en Ana. We hopen dat we na dat gesprek rust hebben, want daar zijn we aan toe. Vanuit school krijgen we extra opdrachten om te maken en we maken onze tijd hier af.

We gaan ook proberen om meer van de omgeving te zien en dat gaat deze week zeker lukken aangezien mama en Bart hier zijn.
Zij liggen nu lekker aan het strand terwijl wij onze verslagen aan het schrijven zijn. Vanavond gaan we lekker uit eten en vannacht laten we zien aan Bart wat stappen op zijn Spaans inhoudt.

We hebben veel geleerd hier, zeker hoe belangrijk communicatie op de werkvloer, in de zorg en in het algemeen is. Ik hou jullie op de hoogte van de ontwikkelingen en hoop dat ik jullie nog wat leuke blogs kan laten lezen!

Voor nu veel liefs, ik ga nog even wat zonnestralen vangen!
Moniek.

Lien, Samen hebben we het goed gedaan. We kunnen alles aan en redden het wel hier!
Kakkerlakken, donkerte, boze spanjaarden!
We'll survive!